Prawo do kontaktów

Prawo do kontaktów jest prawem rodziców oraz dziecka do wzajemnego kontaktu.

Prawo to nie tylko obowiązuje w przypadku biologicznych rodziców, dziecko ma prawo do kontaktu również z dziadkami i innymi bliskimi mu osobami.

Rodzice sprawują opiekę nie tylko nad osobistymi sprawami dziecka, jak opieka, wychowanie, wybór miejsca pobytu, opieka zdrowotna, kwestie wyboru religii, repreyentowanie dziecka przy czynnościach prawnych, jak i sprawowanie zarządu nad finansowymi, gospodarczymi sprawami dziecka (kieszonkowe, darowizna, spadek, książeczka oszczędnościowa).

Jeżeli rodzic sprawujący władzę rodzicielską wyjeżdża za granicę, często prawo do kontaktów staje się niemożliwe do wykonania. Po pierwsze prawo sprawowania opieki ma silniejszą pozycję prawną niż zwykłe prawo do kontaktów. Wynikające z tego tytułu niekorzyści, czy niemożność częstego widzenia z dzieckiem, winno w interesie dziecka zostać przyjęte przez rodzica, któremu przysługuje prawo do kontaktów.

Trybunał Federalny rozważa w sprawach emigracyjnych następujące aspekty:

• Siłę więzi dziecka z rodzicem uprawnionym do kontaktów
• Ciągłość więzi
• Ciągłość kręgu krewnych/ przyjaciół w dotychczasowym miejscu zamieszkania
• Zdolność wychowawcza rodzica uprawnionego do kontaktów

W sytuacji konfliktowej należy wypracować porozumienie poprzez mediację, by nie przenosić sporu na salę sądową. Podczas mediacji dobro dziecka stoi na pierwszym miejscu, dlatego też strony sporu wezwane są do podjęcia kompromisów, a zawarte między nimi porozumienia są spisywane i prawnie wiążące.